Mnożenie psich lat przez siedem, by porównać je do ludzkich, nie ma sensu - twierdzą specjaliści od zwierząt. Psy są tak nierozerwalnie związane z naszym gatunkiem, że za naturalne uważamy porównywanie ich zachowań czy cech charakteru do naszych. Podobnie jest z wiekiem. Jakoś trzeba przecież odnieść psie lata do ludzkich. Liczymy to różnie. Jedni uważają, że roczny pies w przeliczeniu na „nasze lata” jest siedmiolatkiem, a każdy kolejny rok to dodatkowe pięć lat. Inni - że każdy rok od początku liczymy jako siedem lat ludzkich. Trzyletni pies ma więc w przeliczeniu na wiek człowieka 21 lat, siedmioletni 49 lata itd. Sama łapię się na tym, że takich porównań dokonuję, szczególnie wobec starszych psów. Okazuje się jednak, że są one dalekie od prawdy. Gdyby ludzie rzeczywiście starzeli się siedmiokrotnie wolniej niż psy, wielu z nas byłoby w stanie dożyć 150 lat. Oczywiście, tak nie jest. Psy mogą osiągnąć pełną dojrzałość płciową już w rok po urodzeniu. Ludzkie siedmiolatki nie rodzą w tym wieku dzieci ani nie są w stanie ich spłodzić. Nasi czworonożni przyjaciele starzeją się szybciej niż my w ciągu pierwszych dwóch lat życia. Ale nawet to ogólne stwierdzenie nie jest do końca prawdą, ponieważ mniejsze rasy psów mają tendencję do szybszego dojrzewania płciowego niż rasy większe. Można jedynie powiedzieć, że w porównaniu do ludzi psy starzeją się szybciej na początku swojego życia i wolniej pod koniec. Tymczasem u nas każda kolejna dekada życia, szczególnie zaś po przekroczeniu pięćdziesiątki, najczęściej niestety mocno „posuwa nas do przodu”. Czy zatem przeliczenie wieku psa na lata ludzkie jest możliwe? Tak, tylko nieco trudniejsze. Ponieważ mniejsze rasy psów żyją statystycznie dłużej niż większe, ważne jest, aby obliczyć wiek psa według właściwej kategorii: mała (9,5 kg lub mniej), średnia (9,6-22 kg), duża (23-40 kg) lub olbrzym (ponad 41 kg). I tak: w przeliczeniu na nasze lata małe i średnie psy już po skończeniu roku są nastolatkami i mają 15 lat; duże i olbrzymy - 14 lat. Do piątego roku życia różnice między wielkością ras a wiekiem nie są zasadnicze. Mały pięcioletni pies ma 36 lat, olbrzym - 42 lata. Potem jednak w przypadku psów dużych i olbrzymich czas przyspiesza. Ośmioletni mały pies ma 48 lat ludzkich, średni 51, duży 55, a olbrzym już 64 lata! Dziesięcioletni ma w zależności od masy ciała odpowiednio 56, 60, 66 i 70 lat. 13-letni mały pies dobija dopiero do siedemdziesiątki, podczas gdy olbrzym (o ile jeszcze żyje) przekracza właśnie setkę. 16-letni mały pies bynajmniej nie jest mocno leciwym staruszkiem. Ma osiemdziesiątkę na karku. Wiek słuszny, ale taka jest dziś prognozowana średnia długość życia kobiet w Polsce. Można więcej! Niestety, 16-letni psi olbrzym miałby po przeliczeniu aż 123 lata ludzkie. Jest więc raczej niemożliwe, by żył na świecie jakiś 16-letni pies ważący ponad 41 kg. Moja suka wkrótce skończy pięć lat i należy do ras dużych, a to oznacza, że to ten wyjątkowy moment, kiedy jesteśmy w podobnym wieku. Obie mamy koło czterdziestki. Tyle że ja nie zawsze mam tyle energii co ona. Ona jednak za dwa lata pewnie się uspokoi. Ja absolutnie nie zamierzam. Skąd się zatem wzięło to dodawanie psu co roku siedmiu lat w przeliczeniu na lata ludzkie? Jak podaje pismo „Business Insider”, mimo że początki tego „siedmioletniego mitu” są nieznane, ludzie starali się znaleźć dobry sposób na obliczenie psich lat już co najmniej od XII wieku. Jednym z najwcześniejszych przykładów takiego wyliczenia jest zapis w opactwie westminsterskim, który pochodzi z roku 1268. Podano w nim, że jeden ludzki rok jest równoważny dziewięciu latom psim. Zasada siedmioletnia jest uważana za znacznie nowszą. Nie wiadomo jednak do końca, kiedy powstała.